Tylko w naszym rejonie było tyle fabryk:

Fabryka opon, fabryka tkanin, wytwórnia tlenu

(której nikt nie widział – były tylko szare pudła i żadnego dymu ani światła)

Fabryka automatyki, fabryka cegieł, asfaltu, TEC-5,

Fabryka “Poljot” i aleja Kosmiczna i tym razem znowu było to jakby wspomnienie

           – zalane słońcem.

Fabryka lodów i nawet na cmentarzu koło domu

Mała fabryka zajmująca się produkcją grobów.

          I dużo szkół ponieważ rodzili dużo dzieci

          I chłopcy, którzy wszyscy szli do wojska, którzy

          Ledwo wiedzieli, co to armia i dlaczego, a jeszcze rzadziej

          Słyszeli słowo “wojsko”,

          Słyszeli słowo “historia”

To była nasza historia

A teraz

Stało się historią o tym

Jak “proletariat staje się prekariatem”

I jak zblokowane, błotniste, ciemne słońce topi się

W świecie nowych prac

To jest o tym jak być

Jeśli oni mają nóż, który w każdej minucie

może

A ty nie masz niczego poza pragnieniem by rozmawiać inaczej

Ale z nimi

W ich języku

ale o tym później

Przecież już niedługo zostanie tylko główna historia.

Tak więc, gdy mój ojciec przyjechał do miasta

Pracował w fabryce “Poljot”, która

Produkowała detale

Detale

Detale

Dla rakiet kosmicznych

(które konstruował między innymi –

dziadek mojego przyszłego męża,

on chodził do restauracji “Armenia”)

A oni wieczorami wypiwszy wódkę

Grali nimi w pustych warsztatach jak dzieci. Mama

uczyła w zawodówce koło fabryki,

Skąd potem szli pracować do innej fabryki

Albo – trochę później – zabijać (kochać, żyć).

I fabrykę “Poljot” zamknęli, a teren zrównali z ziemią i zbudowali nowe domy dla ludzi –

Kim są ci ludzie?

Potem on pracował w fabryce “Syberyjski kauczuk”

Na wysokości wielu metrów naprawiał rury napełnione odrażającymi substancjami

Amoniak

Kwas

Benzole

Fenole

Piekło

Oni nocą z przyjaciółmi wozili stamtąd złom przez rejon “Nieftianiki”

Do punktu odbioru (droga lśni od deszczu) na dużej ciężarówce,

gdzie grała Tatjana Bułanowa, Irina Allegrowa, wszyscy ci ludzie, szanson

Ale potem

Rura pękła i zadzwonili do drzwi i powiedzieli, gdzie znajduje się nasz tata

Ale dosłownie tego samego ranka wrócił do nas całkiem sam w bandażach; uciekł, biegł do nas

Cały brzuch miał poparzony kwasem i pokryty ropną skorupą

I jeszcze na twarzy miał dwie kropelki

Które teraz tworzą dziwną bliznę na skroni i koło oka

Ale potem i tę fabrykę zamknęli

Albo sprzedali, potem znowu sprzedali (już zachodnim nabywcom)

I ojca zwolnili

I wszedł do naszego domu już inny

I zapomniał o wieczornym łowieniu ryb za fabryką asfaltu w naszej okolicy

Gdzie razem w jesiennym zagajniku puszczaliśmy klonowe samolociki i na niebie unosił się gęsty dym

Rur TEC-5

Pracował jeszcze w fabryce opon, która też była niedaleko domu

Nie pracował tam zbyt długo

Tam, gdzie toczyły się czarno-czarne opony dla samochodów przyszłości

Dla ludzi teraźniejszości, myślał – dla naszych wnuków, dla naszych dzieci

A teraz nie wiem co się stało z tą bogatą czarną fabryką

Może jej też już nie ma

=

Ale ludzie, gdzie są ci ludzie?

Przecież oni zostali, nie zniknęli razem z pustymi warsztatami

I ich kości nie spoczywają pod gąsienicami buldożerów

Przecież oni gdzieś pracują, ale tam

Ich jakby nie ma.

Czy są?

Z kim rozmawiamy?

Kiedy jeszcze chodziłam do szkoły w dzielnicy Kordnyj

(była tam fabryka tkanin

i wytwórnia tlenu gdzieś niedaleko,

był nawet taki przystanek,

ale samej fabryki nigdy nie widziałam –

tylko sześcienne szare budynki i żadnego dymu ani światła)

. . . Tak więc,

Już wtedy przeczuwałam, że dojdzie do takiej rozmowy,

Że wcześniej czy później się odbędzie, rozpocznie,

Nie wiedziałam, kto ją będzie prowadzić,

Ale wiedziałam, że nie będę w stanie niczego powiedzieć.

Jak

Będę w niej uczestniczyć?

I wychodzi na to, że będę tak jakby nie tutaj,

Chociaż wciąż jestem tam,

Ale jak mam uciec od wiecznej agresji uczestnictwa?

W tym czasie jeszcze płonęła rafineria na drugim końcu miasta

i takich płomieni nie widziałam już nigdy nigdzie

(jak oddać skalę tych płomieni – mówić “ogień”, “to wszystko”, “to we mnie”?),

nawet kiedy płonęły podmoskiewskie lasy i biegały zwierzęta

I biegały zwierzęta

Może dlatego nigdy nie zrozumiem – jak to jest? co to – pisać dla pracujących?

Co to takiego – oddzielać dla nich ziarno od plew

Czyż to nie one – ziarna

Oto one – kamienie

Oto – doświadczenie

I co ja jeszcze mogę ojcu w takim wypadku powiedzieć?

………………………

Czy może – odwrócone czasy,

Kiedy ojciec poszedł do czyjejś daczy wykonać pracę,

Pracował wtedy z drewnem, i

Piła obcięła mu palce prawej ręki,

Ale zszyli.

I nawet już o tym nie pamięta.

Mam 4 lata (czas głównej historii)

Siedzimy na krawężniku z bandażami mama tata i ja

Pijemy sok brzoskwiniowy

Lato upał

Jasne kwietniki obok szpitala gdzie rosną byliny

……………………………………………………………….

Przyjdzie moment, kiedy nikt nie będzie o tym pamiętał

……………………………………………………………….

I ja

Później nauczyłam się czytać nuty

Ale i tak nie mogłam usłyszeć muzyki

A dokładniej

Na obrzeżach w domu (szum) tuż obok rosyjskich, muzułmańskich, żydowskich

                    cmentarzy,

I ludzi z fabryk tam zabierają,

A potem przynoszą im kwiaty i cukierki.

A my, dzieci, biegamy w majowym deszczu między grobami i jemy te cukierki. –

Tak mija czas głównej historii.

I później na dworze za garażami wzywamy wiedźmę,

A jedna dziewczynka nawet sprzedała, podobno, duszę diabłu za paczkę cukierków, rybę i nowy żyrandol.

Tutaj nie ma ani jednej metafory

Tutaj nie ma niczego, co by skłaniało do przeczytania

Niczego traumatycznego

Obowiązkowego lub przypadkowego

Zdarzenia tutaj rzadko się rymują i tak bywa

Kilka słów i rzeczy sprawiło że to sobie przypomniałam

Chcecie jeszcze ze mną o tym rozmawiać