wczoraj pomyślałem blask, w którym 

ty unosisz ręce, a ja zwijam się w kłębek i pękam

jeden po drugim.

tylko rozegrać to w najmniejszej liczbie ruchów:

puszczać w siebie głowę, patrzeć jak się szczeni,

aż po samą wieżę.

nad tym co wstało przerzucamy resztki. i hop,

wślizg pod niebo, które celuje do nas 

z zupełnie pustej strzelby.