Zdarzyło się pewnego dnia w kraju o nazwie… Musieli

go jednak opuścić, aby móc zgodnie z prawem

otworzyć wreszcie puszkę pomidorów.

Jeśli możesz to sobie wyobrazić… Liczne gałęzie

w tej okolicy są jakby nadal zbyt głośne.

Aleje wiązów, skondensowane cienie

na ścieżkach z superjasnego piasku. Mniejsza o to,

czy coś pojęli z podziemnej imprezy techno,

po której jeszcze długo widzieli poczwórnie

specyficzny rodzaj tęczy. Każdy widzi

rzeczy inaczej. A rzecz w tym, że powinna

nas była tu przywieźć diamentowa taksówka.

Choć nie wiem, czy chcę żyć dłużej w świecie

opartym na przesadzie. Co zdaje się istnieć

przeważnie w najmroczniejszych czasach:

świadomość klęski, coś nieuniknionego,

niczym upadek z wysokiego piętra po konfrontacji

z trywialną skórką banana. W podobny sposób

może przetrwać budynek zaatakowany

przez termity czy tornado: szczątki

motorówek, bydło, które ląduje daleko

w górach. Zresztą sam nie wiem,

co tak naprawdę dzieje się z mózgiem,

kiedy nie idzie zasnąć, więc nie śpisz,

bo tygodniami na repecie z patio

dobiega melodia: „Przybyliśmy

tu w czasie huraganu”. To wtedy

niemal kupił farmę. Właśnie tyle

znaczy dla nas ziemia, obecność —

pewna ciągłość; długie rozmowy

w otoczeniu ognia, które towarzyszyły nam podobno

przed wynalezieniem pisma. Również to jest fikcją,

jedną z tych potężniejszych. W końcu są w nas

zawsze dwa wilki: jeden chce widzieć,

jak świat płonie. Drugi napisał te słowa.