Kamera oduczyła mnie nienawiści do rzeczywistości.

Byłem wtedy totalnie pogubiony. To był marzec albo grudzień. Oglądałem akurat Opowieść wiosenną, bo tak kazał mój filmowy kalendarzyk. Jest tam taka scena, w której kamera jedzie przez słoneczną, zieloną alejkę i gra piękna muzyka. Po prostu. Wewnętrzne wrzenie bohaterki. Muzyka. Podróż kamery przez przestrzeń. Pejzaż, ruch, cała ta gra świateł. 

I właśnie wtedy pomyślałem, że muszę patrzeć na świat przez kamerę, że Leniwe Oko pragnie być czymś innym, nowym, pojebanym, że kamera oduczy mnie nienawiści do rzeczywistości, że zanurzy mnie w nią na nowo i wyprawi w dalszą drogę.  

Złożyłem więc wobec Jeane, wiosny i Rohmera ślub, że oto ruszam w drogę ku staniu się Człowiekiem z Kamerą. 

Przez chwilę dochodziłem do siebie. Żyłem wtedy bardzo specyficzne życie, jakaś część mnie się buntowała. Życie było gdzie indziej. 

Nie znalazłem jeszcze rzeczywistości i czas stawał się kisielem.

Pamiętam, to był kwiecień albo listopad. Stałem wtedy pod prysznicem. Poczułem to, to coś. I szybko wybiegłem, owinąłem się ręcznikiem i zaraz wytarłem się nim aż za mocno, gdzieniegdzie do krwi, a potem gdzieś tym ręcznikiem pierdolnąłem w kąt, żeby ubrać marynarski tiszercik i robocze spodnie, i wyjść, i pójść załatwić se kamerę. 

Zrekonstruować się na nowo. 

Człowiek z Kamerą.  

Zaczął się święty miesiąc. Zieloniutko, różowiutko i mięciutko. Objawienia. Pyłki kurzu stały się doniosłe. Takie piękne. Majestatyczne w tym swoim opadaniu, w swojej frywolności. Wokół pojawiło się wiele nowych kolorów. 

Zaczął się drugi święty miesiąc. Ceremonie: w szarym, niebieskim i pomarańczowym. Interesowały nas też drzwi, ogrody i łazienki. 

Kolejne święte miesiące: ramię, poprzez ciarki, pragnie Kamery.

I wreszcie: z Kamerą znaleźliśmy wspólną strategię dotyczącą czasu. Stworzyliśmy teorię, którą można było wcielać w rzeczywistość. Pojęcie rozciągliwości. Pojęcie zrywu. I tak dalej. 

Człowiek z Kamerą przeżywamy przygody. 

Na przykład czekamy na Blondasa: 

Blondas to ktoś jakby z Chaplinów. 

Blondas powinien zjawić się nagle, w jakimś prześwicie, jak sarniątko jakieś. 

Blondasa można zaklasyfikować jako anielogłowego. 

Blondas pozwoli się gonić Człowiekowi z Kamerą. 

Blondas chętnie zmienia fryzurę, makijaż i strój. 

Blondas wstał rano raniusieńko, poszedł po mleko i ramę szlugów, a potem zabłądził i nauczał ludzi jako włóczykij, głupek i straceniec.