I

wzdłuż szpagatów wypełzały ślimaki, zupełnie nieosolone. można by je nawet pokroić.

może porozplatać im te wszystkie sufity! mały stupor w komunikacji to jeszcze nic.

lokalne wierzenia nie pozwalały na kooperację grzybowo-przedmiotową, która to miała

rekonstruować krawędzie dawnego rewiru. gdzie usiąść? mucha niech siada!

II

wszedłem w posiadanie niehumanitarnej ilości mchu, wszelkich jego rodzajów;

dojrzały, poronny, taki bardziej okrągły i wielu więcej. chciałem sobie wyobrazić

jak mnie obrastają, ale poszedłbym siedzieć za zdeformowanie metafizyki na własny użytek.

a miałbym go tylko na papierze. bezdomność rozbija się na gramatyce z prędkością oka.

III

oni otoczyli moją dziurę w zębie. ich pole namiotowe wygląda jak łąka otoczona śpiewem

okradzionych z nor kapłanów. dwa splunięcia dalej zbudowałem sierociniec z kamieni dla

dzieciaków, które umiały zrezygnować z eksploatacji piasków. moja rola polega na bieganiu

wahadłowo, tak by haczyć o kanty i nie przepuszczać gniazda między palcami.