mam dwie lewe ręce i zdrętwiałe palce więc

to zrozumiałe że talerz wypada z dłoni

setki odłamków kaskadują po kafelkach

w kawałkach odbijam się ja

zrobiłam wszystko inaczej

jestem dokładnie taka sama

na każdym z nich żyję lękiem

bo bezpieczeństwo jest znikaniem a ja

za długo walczyłam o życie by się rozpłynąć

błyszczą twarze które kochałam

operują poczuciem winy jak nożem

lub kawałkiem szkła

próbuję zebrać odłamki

ale naprawdę nie da się

nie da się pozbyć ich wszystkich

najbardziej się boję że przyszłość

jest tak samo nieodwracalna jak przeszłość

a najgorsze możliwe zawsze realne

(na jednym z kryształków

migocze teraźniejszość

w której talerz nie upadł)