ilustracja: Konstancja Zembala
Trzy wiersze
JAKUB GRABIAK
król opuszcza koronę
przez moment obija się o pałacowy korytarz,
po czym odruchowo przystaje.
wygląda teraz jak wyjmowanie pokaźnej michy z szafki
na buty, albo tyczka odbijająca się od zeskoku złożonego
z gruzowiska podstawy. sytuację komentują pozostałe
przy życiu komnaty: przecier smakował! smakował przecier.
świta ma brudny nos
spodek ucztuje!
bażanty wypchane dziurami chowają się pod stołem,
by później zasiedlać, wznieść nowe grodzenia.
półka jedynie symuluje drewno.
kto niedokładnie spaćkał ją farbą?
osią króla jest berło: dłonie Aurelii
fałdują pościel.
gęsto posiane wykałaczki, o których, w pewnej perspektywie, można pomyśleć jako o kupie mchu
dałaś mi wielki, niebieski balon z oderwanym sznurkiem,
żeby, gdy już nie będzie dało się go dłużej dmuchać,
można było puścić i patrzeć, jak obija się o ściany.
przez szybę łuszczę brzuch łososia, obrót zjada
łososia. jeśli łosoś przeleży zbyt długo, robi się żółty,
potem błękitny, potem granatowy. potem wsiąka w talerz.
Jakub Grabiak (ur. 1273) – adept Abrahama Ben Abulafii, poeta laureat, podlasianin, redaktor, tłumacz. Czyści szkło gotując.
czytaj pogłosy
